Vannacht /-morgen was ik klaar met spullen leveren ergens in Nederland. Ik had geen #retourvracht, dus moest ik leeg terug richting #Zaventem. Via Twitter wist ik dat een concullega vanop precies dezelfde plek op zowat hetzelfde moment geladen richting Brussel vertrok. Even getweet dat ik zijn lading voor een zacht prijsje eventueel wel wou meenemen, dus... Helaas: hij wist ook van deze kans, maar hij kon/mocht zijn rit jammer genoeg niet uitbesteden.
Wij dus lekker 240 kilometer achter elkaar aan tuffen.
Zonde:
- van het geld: nu kost het ons allebei een kuip diesel...
- van de vervuiling: onze gezamenlijke ecologische voetafdruk is nu een stuk groter dan zou kunnen...
- van de tijd: alvast één van ons had een rustige zaterdag kunnen hebben en toch een mooie ritprijs binnen...
Verwijten doe ik die andere #koerier echter niets. Ik zou zelf ook niet zomaar eender wat aan om het even wie meegeven:
- doorheen de jaren werd een ver#trouwensband gesmeed met #trouwe klanten, die erop be#trouwen dat GOCAPS Express zorg draagt voor hun spullen, vanaf het moment dat die veilig werden ingeladen tot op de eindbestemming...
- we hebben in al die tijd een serviceniveau bereikt dat we niet willen hypothekeren omwille van een occasionele grotere winstmarge...
- andere kilometervreters blijven uiteindelijk concurrenten, alle mooie getwitter ten spijt...
Oplossing?
Een staatskoeriersbedrijf mét monopolie, dat het hele koeriersgebeuren in goede banen leidt. Of een Benelux-autoriteit die over die dingen gaat. Of een Europese instantie...
Of ik dat meen? Natuurlijk niet. Maar dat neemt niet weg dat over zulke dingen mag, moet of kan worden nagedacht. Want we kunnen - hierin volop voorgegaan door beleidsmakers - wel grote woorden gebruiken over uitstootnormen, of veel wind maken - en verkopen - over duurzaamheid: als puntje bij paaltje komt, rijmt "vrije-markteconomisch" helemaal niet met "ecologisch".
Blauw is dus slecht voor het milieu, nah! [<insert Smiley here>]
PS
Zou de titel een Freudiaanse verschrijving kunnen zijn?