Gisteren werd ik lid van een facebookgroep die pleit voor terugbetaling van gepersonaliseerde oordoppen door de mutualiteiten! Ik sloot me bij de groep aan omdat de problematiek van tinnitus in mijn ogen – oren? – niet genoeg aandacht kan krijgen. Om redenen van discretie noem ik geen namen – ik ben dan ook de openbare omroep niet –, maar de oorsuizingen komen angstaanjagend dichtbij en ik mag zelf waarschijnlijk van geluk spreken dat ik op tijd besefte dat oordopjes niet voor jeannetten zijn.
Toch sta ik niet echt achter voornoemde groep, omdat ik vind dat ze een beetje aan de foute muur klaagt.
Mutualiteiten zijn in deze niet de juiste target omdat zij bijna per definitie dienen betrokken te worden wanneer het kwaad is geschied en wanneer er te remediëren valt. Behandelen – laat staan genezen – is voorlopig nog niet echt aan de orde.
“Voorkomen” is het sleutelwoord, omdat “genezen” niet eens een optie is.
En het is hoog tijd dat in deze alle partijen hun verantwoordelijkheid nemen. Op alle niveaus, van puber met iPod tot beleidsmakers aan de hoogste Europese toppen:
- zelf deed ik mijn petekind een serieuze hoofdtelefoon cadeau omdat die al een stuk minder schadelijk is dan de klassieke oortjes.
- pruducenten van draagbare muziekspelers zouden de maximumvolumes kunnen beperken
- organisatoren van concerten, fuiven, festivals,… kunnen de geluidsdruk in de mate van het mogelijke beperken en oordopjes gratis of heel goedkoop ter beschikking stellen
- werkgevers kunnen verplicht worden om gehoorbescherming bij de standaard veiligheidsuitrusting te voorzien
- in luidruchtige omgevingen kan het dragen van oordoppen nog strenger verplicht worden
- zelfstandigen moeten onvoorwaardelijk en vanzelfsprekend hun in deze gemaakte kosten fiscaal kunnen inbrengen
- bewustmaking begint bij voorlichting en informatie, best zo jong mogelijk en in alle opvoedingscircuits, waarbij jeugdwerkers minstens even belangrijk zijn als ouders en onderwijs
- …
Vroeger wisten we niet beter, maar nu moet het gevaar toch stilaan algemeen erkend zijn.
Wanneer ik in de zomer frontstage mijn ding sta te doen op Pukkelpop, zie ik soms de oorpijn op het gezicht van jonge ketten en meisjes op de eerste rijen. En dan stop ik hen soms discreet een paar oordopjes toe. Meestal zie je nadien de dankbaarheid in hun ogen. Maar af en toe wordt die helpende hand met een machogebaar weggeveegd. Gemiste kans. Helemaal gek word ik bij vaders die met hun kleine frontstage komen zonder enige vorm van gehoorbescherming. Verantwoord ouderschap? Soms heb ik zin om die dommeriken een oorveeg te verkopen die meer schade aanricht dat het ergste gejengel van (….zelfcensuur voor 1 keer…).
