Een ideetje om de Zonnekoning van Aalter een beetje realiteitszin bij te brengen: we zetten hem vanavond nog op een krakkemikkige Airbus richting Afghanistan. Alhoewel. Zie dat die weer dienst weigert, dan valt het plan al meteen in het water. Een C130 wordt het dus.
We droppen de Minister in Kunduz en laten de Hercules terug vertrekken, waarna hij in Melsbroek aan de grond blijft tot de regering beslist om “onze jongens” terug te halen uit die Augiasstal ginds.
Crembo krijgt geen voorkeursbehandeling en draait gewoon mee shiften met de para’s die daar in zijn naam tegen de windmolens aan het vechten zijn. Nu ik erover nadenk: misschien moeten we ook het socialistisch paterke Dirk Van Der Maelen meesturen, zodat die aan den lijve kan ondervinden wat er gebeurt wanneer je vijandelijk vuur niet onmiddellijk zou beantwoorden, maar eerst een parlementaire werkgroep in het leven roept die bepaalt welk katapult met welk elastiek en welke papierproppen als vergeldingswapen in aanmerking komt.
Kijk, Pietermanneke. Natuurlijk weet je tegenwoordig als soldaat – zeker wanneer je voor de para’s kiest – dat er een reële kans bestaat dat je ooit aan één of ander front ergens ter wereld belandt. De grote meerderheid der betrokkenen maalt hier overigens niet om, zelfs integendeel. Daar hoor je me niet over klagen.
Wat mij en vele anderen – burgers én militairen – wél stoort, is dat jij – zoals al zo vaak in je verleden – uit zuiver politieke belangen de risico’s probeert te minimaliseren die onze militairen in Kunduz lopen. Eigenlijk verwijten we je minder dat je krampachtig die missie aldaar blijft verdedigen, dan dat je het gevaargehalte wegwuift. “Achterbaks” is het enige woord dat ik voor deze houding vind. We zijn dit ondertussen van je gewend, maar dat maakt het er niet minder verwerpelijk om.
Overigens is het niet omdat ik jouw houding tegenover de missie begrijp, dat ik zelf achter de missie sta. Het was daar in Afghanistal (pun intended) vooraf al een verloren zaak. Vanuit onze Westers-democratische pretentie denken dat we die zandbak even naar onze hand gingen zetten: hoe naïef kan je zijn?
Nee, ik ben niet bij diegenen die – verachtelijk, inderdaad – hopen/wachten op de eerste dode Belg. Maar ik hoop wel dat jij en je Wetstraat-acolieten regelmatig een onrustige nacht hebben elke keer dat het ginds wat heter wordt…