Op donderdag 18 augustus om 18:13 postte ik volgende status op Facebook: "straf dat het wachten was op Ouwe Skunk om de jonge wei in gang te krijgen, ondanks de dikke druppels"
Een paar minuten later kleurde de hel donkergrauwgroen, werd Skin letterlijk de backline ingeblazen, hing de frontrij Vari*Lites vervaarlijk te slingeren en kregen we in de frontstage van "ons" hoofdpodium hagelpingpongballen quasi horizontaal in ons gezicht gesmeten.
Hierop maanden we het publiek aan om te gaan zitten en vooral op hun plekje te blijven. Dat lukte min of meer, waardoor de "Main Site" al gauw de rustigste en veiligste festivalweide werd, terwijl de zondvloed op de rest van het Pukkelpopterrein op geen kwartier tijd een ware ravage had aangericht.
De rest van het verhaal is gekend... YouTube beleeft hoogdagen, ook hier ten huize Blaat & Nancy...
's Anderendaags werd met opruimen en afbouw begonnen.
Ikzelf zoals de voorgaande vier weken in de cocon van mijn heftruck, met alle tijd van de wereld om na te denken over wat gebeurde en één en ander te plaatsen. Relativeren - normaal mijn sterkste kant, soms tot in het absurde toe - viel aanvankelijk verdomd tegen. Leek zelfs bijna misplaatst wanneer ik in alle hoeken van het terrein jonge gasten hun klusjes zag klaren, meestal als geslagen honden. Met telkens weer die confrontatie wanneer ze langs een verwrongen stuk ijzer liepen, een verloren gewaaid tentzeil, een omgevallen boom, de plek waar twee mensen stierven die velen onder hen persoonlijk kenden ...
Gelukkig waren ze nog een week samen aan de slag, met altijd wel iemand in de buurt om letterlijk of figuurlijk te knuffelen.
De echte test komt er allicht na vandaag pas. Terug thuis. Bij ouders waarvan ze niet beseffen wat die zelf vorige week donderdag meemaakten wanneer ze het slechte nieuws live op teevee vernamen. Bij familie die wel wil maar niet kan begrijpen wat door de hoofden van hun kinderen spookt. Bij leraars en studiegenoten die het niet zo maar kunnen vatten...
Ik hou niet van slotmomenten en afscheidsfeestjes. Maar gisteravond trok ik toch met overtuiging terug naar de Pukkelwei... en zag dat het goed was. Er werd heel veel geklonken "op de toekomst". Nadat het ijs was gebroken werd het een gezellige boel van lachen, drinken, frietje steken en gezellige babbels.
Bij elke afscheidsknuffel klonk het vol overtuiging: "TOT VOLGEND JAAR!" Want één ding was voor iedereen duidelijk: Pukkelpop moet blijven! Een tent krijg je misschien vlot omgeblazen, maar een goed festival gaat niet zomaar door de knieën. Godverdomme nee!
